Blended Learning in Higher Education (Framework, Priciples and Guidlines)

موسسات آموزش عالی باید به نحوی پاسخگوی توقعات در حال تغییر مرتبط با یادگیری و فناوری‌های جدید باشند. دست‌اندرکاران آموزش عالی، رویکردهای سنتی آموزش را زیر سوال می‌برند تا ببینند آیا در سطوح بالاتر یادگیری کارساز می‌باشند یا خیر. یادگیری عمیق و صحیح مستلزم وجود یادگیرندگان فعال می‌باشد (kuh و همکاران، 2005). افرادی که با فناوری‌های نوین بزرگ شده‌اند، خیلی موافق تبادل اطلاعات از طریق سخن‌رانی نیستند و یادگیرندگان بیشتر به دنبال تجارب فعال و سرگرم‌کننده در یادگیری می‌باشند.
زمان آن رسیده است که موسسات آموزش عالی از رویکردهای سنتی دوری گزینند تا بتوانند به نحو مقتضی، پاسخگوی جامعه تحصیل کرده کنونی باشند و موسسات خود را منطبق با نیازهای قرن 21 هدایت کنند. این موسسات باید به نحوی برنامه‌ریزی کنند که دانشجویان فرصت تعامل فعال با اساتید خود را داشته باشند (ایده‌آل‌های آموزش عالی). ما باید ایده‌آل‌های آموزش عالی را بررسی کنیم و در عین حال روش‌های فعلی را با دیدی منتقدانه ارزیابی کنیم و نقش تکنولوژی ارتباطات را در ایجاد تعاملات فعال در نظر داشته باشیم. با در نظر گرفتن رویکردهای نوین در ایجاد بحث و مناظره در ایده‌آل‌های سنتی آموزش عالی می توانیم این ایده‌آل‌ها را احیاء و بازیابی کنیم. در این کتاب نشان خواهیم داد که تنها راه احیاء ایده آل‌های آموزش عالی، طراحی مجدد آموزش ترکیبی می‌باشد.
در حال حاضر مدیران، اساتید و دانشجویان موسسات آموزش عالی می‌دانند که باید تجارب آموزشی را به نحوی تغییر داد. اما آموزش ترکیبی چیزی فراتر از بهبود و تغییر نحوه سخن‌رانی و ارائه مطالب است و در اصل نشان دهنده رویکرد ما به آموزش و یادگیری می‌باشد. آموزش ترکیبی در حقیقت رویکردی منسجم برای طراحی مجدد کامل فضاهای آموزشی است که آزادانه نقاط قوت آموزش برخط و رو در رو را بررسی می‌کند.
زمانی که آموزش ترکیبی به طور کامل درک و اجرا شود، آموزش عالی به گونه‌ای بی سابقه از زمان توسعه‌اش در دهه 1940، تغییر خواهد کرد. چالشی که اینک پیش روی ما است درک صحیح و درست از نیازها، پتانسیل و راهبردهای آموزش ترکیبی است تا بتوانیم به آرمان‌های آموزش عالی دست یابیم.